پویانمایی و انیمیشن ( Animation )

پویانمایی یا همان انیمیشن، فرایند ایجاد توهم حرکت و تغییر بوسیله نمایش سریع یک سلسله از تصاویر ثابت است که تفاوت جزئی با هم دارند. تصور می شود که این توهم – بطور کلی تصاویر متحرک – به خاطر پدیده Phi باشد. انیماتورها، هنرمندانی هستند که در ساخت انیمیشن تخصص دارند.

Animation را می توان بوسیله یک رسانه آنالوگ، ورق های پویانما، فیلم تصاویر متحرک، نوار ویدئو و رسانه های دیجیتال مانند فرمت های GIF، Flash و ویدئوی دیجیتالی، ضبط کرد. برای نشان دادن انیمیشن، از یک دوربین دیجیتالی، کامپیوتر یا پروژکتور و تکنولوژی های جدیدی که تولید شده اند، استفاده می شود.

روش های پویانمایی شامل متد ساخت انیمیشن سنتی و متدهای انیمیشن سازی استاپ موشن از اشیای دو بعدی یا سه بعدی، برش های کاغذی، عروسک و پیکرهای سفالی است. تصاویر بطور سریع و پشت سر هم، معمولا با ۲۴، ۲۵، ۳۰ یا ۶۰ فریم در ثانیه، نشان داده می شوند.

سینماتوگراف

سینماتوگراف، یک دستگاه بود که از یک پروژکتور، پرینتر و دوربین تشکیل شده بود و تصاویر متحرک را روی یک صفحه نشان می داد که توسط اولین فیلم سازان تاریخ یعنی آگوست و لوئیس لومیر در سال ۱۸۹۴ اختراع شد. اولین تصویر متحرک (روی پرده) در فرانسه توسط چارلز امیلی ریناد ساخته شد که یک معلم علوم فرانسوی بود. ریناد دستگاه Praxinoscope  را در سال ۱۸۷۷ و Théâtre Optique را در دسامبر ۱۸۸۸ ساخت. در ۲۸ اکتبر ۱۸۹۲، وی اولین انیمیشن به نام Pauvre Pierrot را در موزه Grévin پاریس در معرض نمایش عموم قرار داد. این فیلم همچنین اولین نمونه استفاده از سوراخ های فیلم بود. فیلم های او عکاسی نشده بودند، بلکه مستقیما روی نوار شفاف کشیده شده بودند. در سال ۱۹۰۰، بیش از ۵۰۰.۰۰۰ نفر از این نمایش ها دیدن کردند.

انیمیشن سنتی

انیمیشن سنتی ( Traditional Animation )

انیمیشن سنتی (به عنوان انیمیشن روی طلق یا انیمیشن طراحی شده با دست هم شناخته می شود)، فرایند مورد استفاده برای ساخت اکثر فیلم های انیمیشنی قرن بیستم بود. هر یک از فرم های یک فیلم انیمیشنی سنتی، نقاشی هایی هستند که روی کاغذ کشیده شده اند و از آنها عکس گرفته شده است. برای ایجاد تصور حرکت، هر یک از نقاشی ها تفاوتی جزئی با نقاشی قبلی دارد. نقاشی های انیماتورها را روی کاغذهای استات شفاف به نام طلق رسم یا فتوکپی می کنند که با رنگ ها یا سایه های مشخص شده، در سمت مخالف خطوط آنها را رنگ آمیزی می کنند. از طلق های تکمیل شده کاراکتر، یکی یکی در مقابل یک پس زمینه رنگی با استفاده از یک دوربین مخصوص به نام rostrum camera عکس می گیرند و روی فیلم متحرک قرار می دهند.

فرایند پویانمایی سنتی طلقی در اوایل قرن بیست و یکم منسوخ شد. امروزه، نقاشی ها و پس زمینه های انیماتورها داخل کامپیوتر اسکن می شوند یا مستقیما داخل کامپیوتر رسم می شوند. از برنامه های نرم افزاری مختلف برای رنگ آمیزی نقاشی ها و شبیه سازی حرکت دوربین و افکت ها استفاده می شود. از قطعه انیمیشنی نهایی روی یکی از رسانه های تحویلی مثل فیلم ۳۵ میلی متری سنتی و رسانه های جدیدتر ویدئوی دیجیتالی خروجی گرفته می شود. ظاهر انیمیشن طلقی سنتی هنوز حفظ می شود و کار انیماتورهای شخصیت ها در ۷۰ سال گذشته تقریبا تغییری نکرده است. برخی از تولیدکننده های انیمیشن از اصطلاح ترادیجیتال (tradigital) برای توصیف انیمیشن طلقی که با کمک تکنولوژی های کامپیوتری ساخته می شود، استفاده می کنند.

مثال هایی از فیلم های انیمیشنی بلند سنتی شامل Pinocchio  (ایالات متحده، ۱۹۴۰)، Animal Farm (انگلیس، ۱۹۵۴)، the Illusionist (انگلیس-فرانسه، ۲۰۱۰) هستند. فیلم های انیمیشنی سنتی که با کمک تکنولوژی کامپیوتری ساخته شده اند شامل The Lion King (ایالات متحده، ۱۹۹۴)، The Prince of Egypt (ایالات متحده، ۱۹۹۸)، Akira (ژاپن، ۱۹۸۸)، Spirited Away (ژاپن، ۲۰۰۱)، The Triplets of Belleville (فرانسه، ۲۰۰۳) و The Secret of Kells (ایرلند، فرانسه، بلژبک، ۲۰۰۹) هستند.